Simdi bu yazimin tepki de toplayacagini bilerek yayinliyorum... ;))
Hissettigim gibi yazdim..kirilmaca darilmaca yok.. Özellikle büyüklerimiz kizmasinlar.. Ama ne düsünüyorsam ooooooooo....
-----------------
Ben sansli bir insanim..
Bebegim dünyaya geldiginde evde kuru kalabalik yoktu..tabi yurt disinda yasiyor olmamin etkisi de vardi..Kimisi beni cok sansiz görse de, ben halimden hic de sikayetci degildim..Yalnizca ben, bebegim ve esim..
Bir de baskalari karismadan egriyi dogruyu kendisi ögreniyor ki insan, bu bana daha uygun gibi geliyor..
Inaniyorum büyüklerimiz bizim iyiligimizi düsünüyorlar..ama onlarin bilgileri de zaman asimina ugramis olabiliyor..
Tip yerinde saymiyor nitekim.. Basvurulabilecek ebeler doktorlar var.. Genc anneler birbirine daha iyi destek olabiliyor bilgileri taze oldugu icin..
Diyecegim...sevgili büyüklerimiz..lütfen genc annelere zaman taniyin...biraz zaman taniyin ki anne olmayi ogrensinler..kendi öz güvenlerini kazansinlar..bebeklerini tanisinlar.. Hemen müdahale etmeyin her konuda..annelik ic güdüsünü denen birsey de var nitekim...
Neyse konumuz bebek evlerindeki asiri ziyaretci kalabaligi idi..
Ben o konuda sansliydim diyordum..
Vaktimiz oldu yavas yavas birbirimize alismamiza bebegimle..
Esim babalik izni de almisti (tamam kabul ediyorum ..türkiyede bu sartlar yok..ama belki ilk iki hafta hergün gelip gidecek bir aile büyügü ilk zaman yükü kaldirabilir babanin calismasi gerekiyorsa.. )
Ama benim karsi oldugum, su ilk zaman eve gelen ve bitmek bilmeyen kuru kalabalik..
Akrabalardan duyuyorum..
kayinvalidenin kardesleri , annenin kardesleri, kuzenler,yegenler, ikinci dereceden kuzenler , dedenin kardesinin cocuklari, torunlari, konu komsu, is arkadaslari gelip giden bitmiyor..
Tamam herkes görmek istiyor bebegi.. Heyecanlaniyor.. Seviniyor..
Ama bebegi olan genc anneler bilirler..ilk zamanlar cok zordur..
Bir de üstüne sezeryan olduysaniz hareketleriniz de sinirlidir..
Yatip kalkmak , oturmak da zorlanirsiniz..
Bir de emzirme olayi var tabi..basli basina hayatimizda bir yenilik..
Gece 2 ser saat ara ile kalkip bebegi emzirmek gerekebilir..bir de ilk zaman gögüs uclariniz yara olur ki o ayri bir zorluktur…
Tabi süt kanalarinin tikanmasi ile gögsünüzde olusan sert kati yumrular ayrica tuz biber olurlar günlük ortalama kaygilariniza..
Bir de benim gibi bebeginiz hep anne sütü alsin isterseniz ve inat ederseniz bu yatip kalkislar arasinda artik hayalete dönersiniz..
Kimi zaman rüyamda mi emziriyorum yoksa gercekten mi emziriyorum bilemiyordum...
Düsünün bir de eviniz bu arada misafir dolup tasiyorsa, nerede kaldi sizin dinlenme..
Sütü bile gelemez insanin eger yeteri kadar dinlenemiyorsa..
Ben bazen evde temizlik yapardim..o gece farkederdim sütün yetmedigini.. Dinlenmek önemli yani anneligin ilk zamanlarinda beslenmek kadar..
Hani ben, bebek uyurken, kendim de yatip uyuyordum..gelenim gidenim yoktu öyle büyük capli..
Onun uyanik oldugu gece vakitlerinde bu sekilde uyanik kalabiliyordum..
Eger bir de gündüzleri misafir gelir, kek, pasta isterse ne olacak?
Hadi onu anne, kayinvalide yapti diyelim..
Bu misafir bir de muhabbet ister-- bos bos oturmaya gelmedi ya..
Ben ilk zaman asiri sersem oldugumu, konusulandan birsey anlamadigimi hatirliyorum..o sersemlikle misafir oyalamak degil, gözlerimi bile acik tutmakta zorlandigim anlar olurdu..
Lütfen hayati birbirimiz icin kolaylastiralim..
Bebekli anneleri ziyaret etmeden önce onlara biraz zaman verelim..
Zaman verelim ki biraz iyilesip kendilerine gelsinler..
Bebeklerine alissinlar… bu hormon inis cikisli günler kolay degil..
Tabi ziyarete gelen kisiler, bebek evini ziyarette gec kalirsa , karsi tarafin gücenecegini düsünüyor..
Bilmiyorum üzülür gücenirler mi..ben pek zannetmiyorum … belki ilk zaman sadece bir telefon ile iyi dileklerini iletmek, daha sonra ziyaret etmek daha dogru.. Hem o zaman bebekli anne de bu ziyaretin tadini cikarir ve sizinle vakit gecirmekten gercekten zevk alir..
Ben asiri buluyorum hemen ilk haftalardan bebek evlerine yapilan ziyaretleri...
Baskalari farkli düsünebilir tabi..
6 yorum:
ne kadar haklısın canım.sadece bebek ziyaretlerimi diğer konularda da mesela cenazede yada ağır hastalık ve ameliyat sonrası hasta ziyaretlerinde...bi durun zaman verin nefes alsın insanlar.hiç unutmuyorum unutamıyorumda.96 yılında ablam kızını kaybetti.miniğim aybükem kollarımda son nefesini verdi.zaten tam 28 saat yolculuk yapmış sonrada hastaneye gelmiştik.6 saat o çocuğa ellerimle oksijen pompalamıştım.ablam şoka girmişti.sonra vefat etti ve biz yeniden cenazeyide alıp tekrar memlekete yola çıkacaktık gece yatmadan ki yol 16 saat.biz eve gelip hazırlığa başlayalım diye uğraşırken insanlar eve doluştular ve onlara o halimle yemek hazırladığımı hatırlıyorum.e zıkkım olsun demeyeyimde ne diyeyim...tüylerim diken diken oluyor hatırladıkça.e bu ne şimdi akrabalık mı hatır saymak mı insanlık mı?amannn yazacak ne çok şey var da tansiyon oynuyor bende boşver..diyeceğim kimse kızamaz yazdıklarına sonuna kadar haklısın zira...
Evet yaaaa..insanlar ölülerini bile ugurlayamiyor icine sine sine.. Yasadiginiz olay cok üzücü....:(((.. Allahim ablana ömür boyu sabir versin... Dayanilir degil... Bir de o kadar insana yemek yapmak dönünce... Yarabbim.. Insanlara akil fikir ve vicdan ver...
Yok bence çok haklısınız aynı şeyleri bende yaşadım hemde gelip giden cinsden degild benim misafirlerim kızımla bi çok şeyin farkında olamadım ilk zamanları bazen hatırlamıyorum cenazedede aynı ben 4 ay önce babamı kaybettim acımlakavrulurken insanlar hizmette kusur etmişiz diye söylendi durdu işte bazı şeyleri anlatma güç insanlara çünkü bizim neler yaşadıgımızı anlıyacak kapasitede olmuyolar bebek varsa aman bebek sevelim gerisinden bize ne cenaze varsa bakalım iyi aglıyolarmı ne pişmiş gerisinden bize ne oluyo...
Yazdıklarının tamamına katılıyorum. Bak şimdi hatırladım da yeni doğum yaptığım zaman annemde kayınvalidemde kırılmışlardı bana istedikleri bazı şeyleri bebeğe yaptırmadığım için. Sağlıkla kal.
Sevgili kuzunun annesi..basin sag olsun arkadasim.. Ne kadar üzücü olanlar.. Insanin ici kin doluyor.. Insan sonrasinda o insanlara nasil güvenir, ictenligine inanir ki..ama yasiyoruz maalesef..
Dilek hanimcim.. Cok yasaniyor bunlar..insallah bizler cocuklarimiza yapmayiz..ama acikcasi cok cekmis bizden önceki nesilden de ben biraz daha fazla anlayis beklerdim.. Bu bir hastalik gibi..nesilden nesile geciyor..döngüyü kirmak , kafalari degistirmek gerek..
Tam benlik yazı olmuş:)
İki çocuğunu da yalnız büyütmüş ve büyütmekte olan biri olarak hiç zararını göremedim. Tam tersi hiç başım ağrımadı, kimseyle kötü de olmadım. Ne biliyorsan, ne okuyorsam onu denedim, öğrendim, yaptım. Bebekle birlikte uyudum uyandım. Hiç misafir ağırlamadım. (ay ne kötüymüşüm ben ya:))
Üstelik doğumlarımın ikisinde de yalnız ve hamile olarak uluslararası taşındım.
Ben en iyisi bu yazdıklarımdan bir blog yazısı hazırlayayım hatta seri olur:)))
Yorum Gönder